தமிழ் சமயக் கதைகளில், பகவானின் கருணையையும், பக்தர்களின் கடின பரிசோதனைகளையும் பற்றிய பல அபூர்வமான நிகழ்வுகள் இன்றும் நம் மனதில் நிறைந்துள்ளன. அதில் ஒன்று, பகவான் விசண்ணு தனக்கு பக்தி செலுத்தும் முனிவருக்கு பாடம் புகட்டுவதற்கான கதை ஆகும். இக்கதையில், பகவான் தன் பக்தனின் உண்மையான கடமை மற்றும் அர்த்தத்தை உணர்த்த, ஒரு முனிவருக்கு அவனது கடுமையான சோதனைகளை அனுபவிக்க வைத்தார். இது, ஏகாதசி பற்றிய உண்மையை காட்டுவதோடு, பக்தி, தியானம் மற்றும் ஒழுக்கத்தை மிகுந்த விளக்கமாக புரியவைத்தது.
பகவான் விசண்ணும் முனிவரும்
பகவான் விசண்ணு, உலகெங்கிலும் பரவிய திருவுருவத்திலுள்ள மகா பரமபெருமை மிக்க தேவர் ஆவார். தம்முடைய அனைத்து பிரபஞ்சங்களிலும் உள்ள எல்லா உயிர்களையும் பராமரிப்பதில் அவர் மிகுந்த கருணையுள்ளவர். அதே நேரத்தில், அவர் காட்டும் பக்தி உணர்வுகளுக்கும், உண்மையான அர்த்தங்களுக்கும் மட்டுமே அவர் வணங்கப்படுவார்.
ஒரு நாட்காட்டிய நிகழ்வில், ஒரு முனிவர் பகவானின் பக்தி முறையை முறியடித்து, தானே பரிசோதனை நடத்த விரும்பினார். அந்த முனிவர், ஏகாதசி அன்று பகவான் விசண்ணு அங்கியமாய் இருப்பதாக எண்ணி, அந்த நாளில் உணவு மறுக்க முயன்றார். உணவுக்கே அடிமையான எளிமையான ஆன்மிக மனிதர்களுக்கு, ஏகாதசியில் உணவு இல்லாமல் உள்நிலை முன்னேற்றம் ஏற்படும் என்ற முறையில் அவர் எண்ணினார்.
முனிவரின் சோதனை
ஆனால், அந்த முனிவருக்கு எதுவும் எதிர்பார்க்கப்பட்டபடி நிகழவில்லை. எவ்வளவோ சிரமங்களின் பின்பற்ற, முனிவர் அதனால் எதையும் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் தவித்தார். பகவானின் பக்தி முறையில் உணவுக்கு ஓர் முக்கியத்துவம் இருப்பதை அவர் உணரவில்லை. ஏகாதசி அன்று பசிக்கெட்டு தவிர்க்கும் வகையில் உண்ணாதபோது, அவனுக்கு மனஅழுத்தமும், உடல் உலர் நிலையும் ஏற்பட்டது.
இதன் காரணமாக, முனிவரின் உடல் மற்றும் மனம் ஒரே நேரத்தில் சோர்ந்து போனது. இதனால், பகவான் விசண்ணு அவரைக் கொஞ்சம் பார்க்க விரும்பினார். ஆனால், அவர் அந்த நேரத்தில் முனிவரின் வாழ்க்கையை பதிலாக பரிசோதித்து பார்த்து, உண்மையில் உணவு இல்லாமல் இருக்க வேண்டிய அர்த்தத்தை வேறு எதற்கும் பொருந்துகிறது என்று தன் பக்தனை உணர்த்தினார்.
பகவானின் பாடம்
பகவான் விசண்ணு முனிவருக்கு கூறினார், “ஏகாதசி என்பது ஒரு உறுதிப்படுத்தல் மாதிரியாகும். உணவு கெடாமல் உடலில் ஆரோக்கியத்தை காப்பாற்ற வேண்டுமென்றால், மனதில் மெல்லிய உணர்வை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். உணவு வேண்டியதை விட பக்தி, தியானம் மற்றும் பசிப்போன்ற அசைவங்களை முழுமையாக ஆராய்ந்து அனுபவிக்கும் வாய்ப்பை வழங்க வேண்டும். இதுவே உண்மையான பக்தி ஆகும்.”
இதனால், முனிவர் அந்த பகவானின் பாடத்தை உணர்ந்தபோது, அவன் உணவு இல்லாமல் உள்நிலை அடைவதின் தவறு மற்றும் உணவின் உண்மையான தேவையை புரிந்துகொள்வதன் மூலம் அவன் எளிமையான ஆன்மிக பாதையை அடைந்தான்.
ஏகாதசியின் முக்கியத்துவம்
ஏகாதசி என்பது சைவ சமயத்தில் மிகவும் முக்கியமான ஓர் நாளாக அமைந்துள்ளது. இந்த நாள், பகவான் விசண்ணு மற்றும் இறைவனின் அருளை அடைவதற்கான அர்த்தமான வழிமுறைகளை அருளி, பக்தியின் வழிபாட்டின் மேல் மிகுந்த கவனம் செலுத்துகிறது. ஏகாதசியில் உணவு தவிர்த்து, தியானம் மற்றும் பரிசுத்தமான காரியங்களை செய்வது, பக்தன் வாழ்க்கையை மாற்றும் வண்ணமாக அமைந்துள்ளது.
இந்த நாளில், பகவான் விசண்ணு தன்னை அண்டிய உயிர்களுக்கு அருளும், பசிக்கெட்ட உணவு மறுப்பும், ஆன்மிக வளர்ச்சிக்கு வழிகாட்டும் ஆற்றல் மிக்கது. இது அனைத்தும், பக்தருக்கு அவனது கடமை மற்றும் உண்மையான பயணத்தை அறிய உதவுகிறது.
பகவான் விசண்ணு, முனிவருக்கு அளித்த பாடம், உணவின் முக்கியத்துவம் மற்றும் உண்மையான பக்தி முறையை விளக்கும் ஒரு மிக அருமையான கதையாக அமைந்துள்ளது. அதன் மூலம், பகவானின் ஆற்றலுடன் நம்முடைய வாழ்க்கையில் உள்ள ஒவ்வொரு சிறிய விஷயத்தையும் நன்கு புரிந்து, அதில் உள்ள சிறிய உண்மைகள் நமக்கு வாழ்வின் உயர்வான பாதையை காட்டு உதவுகின்றன. ஏகாதசி என்பது உணவுக்கு மட்டும் இல்லாமல், மனப்பூர்வமான தூய்மையும், பக்தியும் வளர்க்கும் ஒரு அருமையான தினமாக அமைந்துள்ளது.
